TBD.

ज्ञ जन इत्येतयोः जादेशो भवति शिति परतः। जानाति। जायते। जनेर् दैवादिकस्य ग्रहणम्।

TBD.

642 अनयोर्जादेशः स्याच्छिति. जायते. जज्ञे. जनिता. जनिष्यते..

340 ज्ञाजनोर्जा। शितीति। `ष्ठिवुक्लमुचमा'मित्यतस्तदनुवृत्तेरिति भावः। जायते इति। ज्ञाधातोस्तुश्नविकरणत्वाज्जानातीत्युदाहरणम्। उभयत्रापि जादेशस्य ह्यस्वान्तत्वे `अङ्गकार्ये कृते पुनर्नाङ्गकार्य'मिति परिभाषया `अतो दीर्घो यञी' त्यप्रप्तर्जार्देशस्य दीर्घान्तत्वमाश्रितम्। जज्ञे इति। `गमहने'त्युपधालोपे नस्य श्चुत्वेन ञः। जायेत।जनिषीष्ट। लुङि अजन् त इति स्थिते आह– दीपेति। वा चिणिति। `च्ले'रिति शेषः। अजन् इ त इति स्थिते उपधावृद्धौ प्राप्तायाम्–

297 ज्ञाजनोर्जा। जानाति। शिति किम् ?। ज्ञाता। `ज' इति ह्यस्वोच्चारणेऽपि `अतो दीर्घोयञी'ति दीर्घे सिद्धे जाग्रहणमङ्गवृत्तपरिभाषाज्ञापनार्थम्। तेन पाधातोः पिबादेशे कृते गुणो न भवति, पिबादेशस्याऽदन्तत्वाश्रयणं तूपायान्तरमित्याहुः।

422) ज्ञाजनोर्जा 7-3-79
वृत्तिः अनयोर्जादेशः स्‍याच्‍छिति । When followed by a प्रत्ययः which begins with शकार: as an इत्, the verbal roots √ज्ञा (ज्ञा अवबोधने ९. ४३) and √जन् (जनीँ प्रादुर्भावे ४. ४४) are substituted by “जा”।

गीतासु उदाहरणम् – श्लोकः bg1-29 – जायते √जन्-धातुः (दिवादि-गणः, जनीँ प्रादुर्भावे, धातु-पाठः # ४. ४४), लँट्, कर्तरि-प्रयोगः, प्रथम-पुरुषः, एकवचनम्।

The ending ईकार: (which is an इत् by 1-3-2) of “जनीँ” has a अनुदात्त-स्वर: in the धातु-पाठ:। Therefore by 1-3-12, this धातु: will take आत्मनेपद-प्रत्यया: in कर्तरि प्रयोग:।

जन् + लँट् 3-2-123
= जन् + ल् 1-3-2, 1-3-3
= जन् + त 3-4-78, 1-4-101, 1-4-102, 1-4-108, त gets सार्वधातुक-सञ्ज्ञा by 3-4-113
= जन् + ते 3-4-79
= जन् + श्यन् + ते 3-1-69, श्यन् which is a शित्, gets सार्वधातुक-सञ्ज्ञा by 3-4-113
= जन् + य ते 1-3-3, 1-3-8
= जायते 7-3-79, 1-1-55