TBD.

ऊधस्शब्दान्तस्य बहुव्रीहेः अनङादेशो भवति समासान्तः। कुण्डम् इव ऊधः अस्याः सा कुण्दोध्नी। घटोध्नी। ऊधसो ऽनङि स्त्रीग्रहणं कर्तव्यम्। इह मा भूत्, महोधाः पर्जन्यः। घटोधो धैनुकम्।

TBD.

–

477 तत्र विशेषमाह–ऊधसोऽनङ्। बहुव्रीहौ सक्थ्यक्ष्णो'रित्यतो बहुवीहावित्यनुवृत्तं षष्ठ\उfffदा विपरिणम्यते, `ऊधसः' इत्यनेन विशेष्यते, तदन्तविधिः। तदाह–ऊधोऽन्तस्येति। समासान्तप्रकरणस्थत्वेऽपि ङित्त्वादस्यादेशत्वं बोध्यम्। इत्यनङि कृते इति। अनङि ङकार इत्, अकार उच्चारणार्थः, `ङिच्चे'त्यन्त्यस्य सकारस्य अन्, पररूपम्, कुण्जोधन् इति स्थिते सतीत्यर्थः। डाब्डीब्निषेधेष्विति। `डाबुभाभ्या'मिति वैकल्पिके डापि, `अन उपधालोपिनः' इति वैकल्पिके ङीपि, तदुभयाऽभावे `ऋन्नेभ्यः' इति प्राप्तस्य ङीपः `अनो बहुव्रीहे'रिति निषेधे च प्राप्ते इत्यर्थः।

430 ऊधसोऽनङ्। नादेशेनैव सिद्धेऽनङ्करणं `धनुषश्चे'त्युत्तरार्थम्, अन्यथा `शाङ्र्गधन्वे'ति न सिद्ध्येदित्याहुः। वस्तुत इहार्थमप्यावश्यकमेव, अन्यथा अनोलक्षणिकत्वेनाऽल्लोपाऽपर्सङ्गादित्यन्ये। इह `बहुव्रीहौ सक्थ्यक्ष्णो'रित्यतो बहुव्रीहावित्यनुवर्तते इत्याह–

TBD.