TBD.

खलाऽदिभ्यो यत् प्रत्ययो भवति तस्मै हितम् इत्येतस्मिन् विषये। छस्य अपवादः। खलाय हितम् खल्यम्। यव्यम्। माष्यम्। तिल्यम्। वृष्यम्। ब्रह्मण्यम्। वृष्णे हितम्, ब्राह्मणेभ्यो हितम् इति वाक्यम् एव भवति। छप्रत्ययो ऽपि न भवति, अनभिधानात्। चकारो ऽनुक्तसमुच्चयार्थः। रथाय हिता रथ्या।

TBD.

–

1646 खलयव। खलादिभ्यश्चतुथ्र्यन्तेभ्यो हितमित्यर्थे यत्स्यादित्यर्थः। वृषशब्दोऽत्र अकारान्त एव गृह्रते, नतु नकारान्तः। तेन `वृष्णे हित'मिति वाक्यमेव। ब्राहृन्शब्दो ब्राआहृणवाच्येव गृह्रते, नतु वेदादिवाची। तेन `ब्राहृणे वेदाय हित'मिति वाक्यमेवेति भाष्ये स्पष्टम्। ब्राहृण्यमित्यत्र `ये चाभावकर्मणो'रिति प्रकृतिभावान्न टिलोपः। चाद्रथ्येति। चकारस्यानुक्तसमुच्चयार्थत्वादिति भावः।

1271 खलयव। अत्र वृषशब्दोऽकारान्तो गृह्रते न तु नकारान्तः। अन्यथा ह्रसदेहार्थं नलोपमकृत्वै निर्दिशेत्, `आत्मन्वि\उfffदाजने'ति वत्। वृषाय हितं वृष्यम्। नान्ताद्यति तु —-वृषण्यमिति स्यात्। ब्राहृण्यमिति। ब्राहृन्शब्दो ब्राआहृणपर्यायः। प्रकृतिभावस्तु `ये चे'त्यनेन पूर्ववत्। इह वृषन्शब्दाद्द्ब्राहृणशब्दाच्च यतः प्राप्तिरेव नास्ति। छेऽप्यनभिधानान्नेत्याकरः। तेन—वृष्णे हितं , ब्राआहृणेभ्यो हितमिति वाक्यमेव। चाद्रथ्येत। गवादिषुरथशब्दो न पठितः। हितार्थ एव रथ्येति स्यात्, अर्थान्तरे मा भूदिति।

TBD.