TBD.

ष्ठा गतिनिवृत्तौ, ईश ऐश्वर्ये, भासृ दीप्तौ, पिसृ पेसृ गतौ, कस गतौ, एतेभ्यस् तच्छीलादिषु कर्तृषु वरच् प्रत्ययो भवति। स्थावरः। ईश्वरः। भास्वरः। पेस्वरः। विकस्वरः।

TBD.

–

957 स्थेश। ष्ठा गतिनिवृत्तौ, ईश ऐ\उfffदार्ये, भासृ दीप्तौ, पिसू पेसृ गतौ, कस गतौ,एभ्यो वरच् स्यात्तच्छीलादिष्वित्यर्थः। ई\उfffदारीति तु पुंयोगे ङीष्।

785 ई\उfffदार इति। `नेड्वशी'तीडभावः। पेस्वर इति। पिसृ पेसृ गतौ। कस्वर इति। कस गतौ।

वृत्तिः एभ्यो ‘वरच्’ स्यात् तच्‍छीलादिषु कर्तृषु । To denote an agent who performs an action because of his nature/habit or sense of duty or skill, the affix ‘वरच्’ may be used following any one of the the verbal roots listed below -
(i) √स्था (ष्ठा गतिनिवृत्तौ १. १०७७)
(ii) √ईश् (ईशँ ऐश्वर्ये २. १०)
(iii) √भास् (भासृँ दीप्तौ १. ७११)
(iv) √पिस् (पिसृँ गतौ १. ८१६)
(v) √कस् (कसँ गतौ १. ९९६)

उदाहरणम् – ईष्टे तच्छील: = ईश्वर: ।

ईश् + वरच् 3-2-175
= ईश् + वर 1-3-3, 1-3-9. Note: 7-2-8 prevents the affix ‘वर’ from taking the augment ‘इट्’ which would have been done by 7-2-35.
= ईश्वर । ‘ईश्वर’ gets the प्रातिपदिक-सञ्ज्ञा by 1-2-46.